„Na wysokiej połoninie”. Sztuka Huculszczyzny – Huculszczyzna w sztuce
SEE
Wszystko tu będzie inne niż w Tatrach, góry, ziemia, ludzie i obyczaje. Tylko obróćmy oczy ku zielonej fali stoków, spętanej siecią potoków, wikłających się w nieskończoność. Szałasy, stada owiec i bydła pasące się swobodnie. Gdzieś niżej, zazierając ku wsiom spostrzeżemy, jak rozbiegały się osiedla huculskie, jak daleko od siebie siedzą sąsiedzi. Niejedna sadyba przypadła do ziemi, tworząc wraz z szopami i stajniami obronną stanicę.Rafał Malczewski
Z okazji 40. rocznicy śmierci Stanisława Vincenza, wielkiego miłośnika i znawcy Huculszczyzny, Muzeum Narodowe w Krakowie zorganizowało bardzo ciekawą i bogatą wystawę poświęconą właśnie temu, nieco zapomnianemu u nas regionowi, który od czasów króla Kazimierza Wielkiego aż do rozbiorów i później krótko w dwudziestoleciu międzywojennym, znajdował był się przecież w granicach Rzeczypospolitej.
Huculi to mieszana etnicznie grupa górali pochodzenia rusińskiego i wołoskiego, zamieszkująca część Karpat Wschodnich, znajdującą się przed wybuchem II Wojny Światowej na pograniczu polsko-rumuńskim. Gdy po I Wojnie Światowej państwo polskie zaczęło się odradzać, powstało wiele nowych połączeń kolejowych z jego wschodnią częścią, miejscowości uzdrowiskowe takie jak Jaremcze czy Tatarów stały się bardzo popularne, a działacze Towarzystwa Tatrzańskiego wytyczali na Huculszczyźnie nowe szlaki i zakładali schroniska. Ci, którzy tu przyjeżdżali, zakochiwali się w pięknym krajobrazie wschodnich Karpat, w rozległych połoninach i w bogatej kulturze Hucułów, którzy z najprostszych rzeczy czynili prawdziwe dzieła sztuki. Bo po obejrzeniu wystawy dochodzimy do wniosku, że chyba wszystko co wytwarzali musiało być piękne: talerze, łyżki, maselniczki, torby, laski, paski, toporki, ceramika, meble, obrazy, kafle piecowe, misy, krzyże, świeczniki, instrumenty, ubrania, meble...
Na wystawie można podziwiać setki pięknie ozdobionych przedmiotów codziennego użytku wykonanych z różnych materiałów i za pomocą różnorodnych technik. Oprócz nich także obrazy i grafiki, których Huculszczyzna, Huculi i ich codzienne życie stało się tematem. Nie tylko te tworzone przez samych Hucułów, ale również malowane przez Polaków, którzy do tej intrygującej krainy przyjeżdżali po inspirację. Podziwiając rzeźbione krzesła, kredensy, naszyjniki, czy kilimy natkniemy się na wiele informacji przybliżających region, jego tradycję i obrzędy. Zobaczymy też plakaty zapraszające turystów na Huculszczyznę z czasów, gdy była ona u nas tak modna. Może czas tę modę ożywić? Może warto przypomnieć bogatą kulturę i tradycję tej ziemi? Niewątpliwie jest tego warta.
Ta barwna ekspozycja, która zapożyczyła swój tytuł „Na wysokiej połoninie” od Stanisława Vincenza, na pewno zachęca, by odwiedzić górali ze Wschodnich Karpat osobiście, tak jak wcześniej czynili to Leon Wyczółkowski, Stanisław Witkiewicz, Wacław Szymanowski, Teodor Axentowicz, Władysław Jarocki i wielu innych...
Wystawę uatrakcyjniały liczne imprezy towarzyszące, między innymi wykłady, projekcje, warsztaty, kurs języka huculskiego czy śpiewy zespołu Taklamaraszek, na które my szczęśliwie trafiliśmy. Mam nadzieję, że wystawa nie zakończy swojego żywota w Krakowskim Muzeum Narodowym i będzie ją można jeszcze gdzieś zobaczyć. Gdyby trafiła w Wasze okolice, to koniecznie się wybierzcie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz